TAHİR’İN MONOLOĞU / İlyas Amangeldi

İlyas Amangeldi

Çeviren: Hüdayi Can

TAHİR’İN MONOLOĞU

Tahir’in kanı dökülür, açılır şakayıklar…

Zühre-Tahir Destanından

Secdeden kaldırdığım başıma, seher

Taç giydirdi geldi de.

Bunu ne köy bildi, ne şehir,

Ben bir kul iken, oldum sultan,

Sarayda değil, harap bir kulübede

Penceresinde tan atan.

Ne ki bütün varsıllıklar, varlar?!

Buluttan damlasa damla,

Ayamda erise karlar

Az demem azığıma.

Hafifçe esse rüzgâr

Baş sallayan söğütler,

Yazığıma yanar.

Önümde dize geldi âhu,

Gözüydü günahı.

Dünyada ne düz var ne tepe

Kim kıydı bana der gibi gözü

Haykırır bin sözü, bin âhı,

âhu.

Nerede kaldı gül, gülzâr?

Yanıyor cevza…

Cevza

Çölü dondurup atmış.

Dağlar başı yanıyor buzdan,

Güvendiğim kara dağ,

Kara dağı kar basmış.

Bağrı giryan deli ırmak,

Sandığımı akıta aktıra

Beni yâre götürürsün,

Boyun eğdirip takdire.

Geceler saçını tarayıp

Çevresinde toplanır yıldızlar Zühre’nin…

Bütün dünya âşıkları,

Sardı taşramı.

En yumuşak yastığı bulmuş gibi arayıp,

Celladın kütüğüne koydum başımı…

Zühre’m… Zühre’m…