SÖNMÜŞ YANARDAĞLAR / Gurbannazar EZİZOV

Gurbannazar Ezizov

Çeviren: Hüdayi Can

SÖNMÜŞ YANARDAĞLAR

Seneler de neymiş, asırlar boyu,

Gürül gürül lav akıtan bu volkan,

Bir gün sönüverdi durup dururken,

Niye söndü, niçin durup dururken.

Bir cevap var: tabiatın kanunu,

Yanıyorsa, demek, yaşıyor volkan.

… Ne var ki ben, şahit oldum birine,

Volkan gibi sönmüştü o diriyken.

Ne günler geçmişti, lakin, ne yıllar,

Onun ateşi de,

                               ısıtmıştı zemini.

O da yanardağdı,

                               yaşıyordu yanarak,

Biri düşse uzatırdı elini.

Onur, saygınlık verir

ceht insana,

Ceht insan için

                               uzluk demektir.

Hayatta en korkunç seyirlik bence,

Yanardağın değil,

                               bir insanın

                                               sönüşünü görmektir.