DEDİM DEDİ

Mollanefes

Çeviren: Hüdayi Can/ Gurbandurdı Geldiyev

Dedim: «Aşıklar şahı!» Dedi: «De arzın, mihman!»
Dedim: «Affet suçumu!» Dedi: «Affettim, tamam.»
Dedim: «Tahtın berkarar!» Dedi: «Öyle bî-pâyan[1].»
Dedim: «Sen gibi şahlar...» Dedi: «Yoktur bî-güman.»
Dedim: «Geldim. Kulunum.». «Kalk git, dedi, müslüman!»

Dedim: «O ne fıstıktır?» Dedi ki: «Dehan derler.»
Dedim: «O ne kumrudur?» Dedi ki: «Zeban derler.»
Dedim: «Ak yüzde hallar...» Dedi ki: «Reyhan derler.»
Dedim: «Bu nasıl libas?» Dedi: «Zerefşan derler.»
Dedim: «Ölsem ârman yok...» Dedi: «Dökme yersiz kan.»

Dedim: «Zülfler efsuncu...» Dedi: «Dağdan geldi mar.»
Dedim: «Ne çifte elma?» Dedi: «Ak göğsümde nar...»
Dedim: «Ol ne incirdir?» Dedi ki: «Bağda enâr[2].»
Dedim: «Kışın karıdır...» Dedi: «Onda gülgüzar.»
Dedim: “Yoktur günahım.” Dedi: “Çoklarda ârman.”

Dedim: «Bir bûsa versen!» Dedi: «Verem güldürsen.»
Dedim: «Hak aşık benim.» Dedi: «Kârın bildirsen.»
Dedim: «Aziz mihmanım.» Dedi: «Gel sen, öldürsen.»
Dedim: «Bu ne sözdür, ey!...» Dedi: «Gel sen, kaldırsan.»
Aldım derhal koluma. Dedi: «Görür bahçıvan...»

Kolum saldım boynuna, geldi tavusum uçup,
Dedim: «Gel artık tutam.» Dedi: «Gülce sarmaşıp...»
Dedim: «Visalin yetir.» Dedi ki: «Karşılaşıp…»
Kalktı yürek yerinden, gitti karar sıçraşıp.
Aşık Nefes bu gece sürdü böyle çok devran.


[1] Bî-pâyan: Desteksiz, güvensiz.
[2] Enâr: Bir nar çeşidi, kabuğu sarımsı olur.