YOKSULLUK

Kemine
Çeviren: Hüdayi Can/ Gurbandurdı Geldiyev

Günde bin tasam var yüz elem ile,
Derdimin tümünden beter yoksulluk.
Sorduğu ben oldum kaygı gam ile,
Gelir durur teker teker yoksulluk.

Fani dünya ziynet ile, harç ile,
Yüreğim maddedir, bağrım güç ile,
Vadesiz şom ölüm sonsuz borç ile,
Her geçen yıl sıkı tutar yoksulluk.

Yemesem, içmesem geçimim bitmez,
Bürünüp yatmaya kararım yetmez,
Günde bin kez kovsam, zengine gitmez,
Geçip baş köşeye yatar yoksulluk.

Bulmuştur her yerde biri ikiyi,
Çekmiştir beline kayış çekiyi,
Almıştır eline taşlı sokuyu,
Yorulmaz tepemden vurur yoksulluk.

Her geçen yıl benim müflisim çıkar,
Yoksulun yüzüne kim gülüp bakar?
Yarışsam yürüktür, güreşsem yıkar,
Oynasam oyunda üter yoksulluk.

Bir sözüm var, sana derim Durdulu,
Bıyıklar don tutmuş, sakal kırağı,
On beş köpek ile, otuz yavrulu,
Havlayıp peşimden yeter yoksulluk.

Seyretmedim sahralarda, çöllerde,
Mestane gezmedim ulus illerde,
Bir bülbülüm, şakımadım güllerde,
Düz aklımı karar katar yoksulluk.

Kemine der, gelir bir gün şom ölüm,
Kimine toy dernek, kimine zulüm,
Kırılma, incinme, sabreyle gönlüm!
Gelmiştir, bir zaman biter yoksulluk.