CANANINA YETSE

Nurmuhammed Andelîb
Çeviren: Hüdayi Can

Ne hoş gündür, musahipler, kişi cananına yetse,
Görüp türlü melâmetler, ahir dildârına yetse.

Çekip renc ü müşakkatler ki aşk yerinde âfetler,
Görüp yüz bin alâmetler, gönül ârmânına yetse.

Felek vursa ona şebhûn[1], yıkılsa başına gerdûn,
Görüp yüz derd-i gam-efzûn, yine dermanına yetse.

Dil ü canım harap olsa yolunda bin azap olsa,
Yanıp bağrım kebap olsa, ne ârmân canına yetse.

Melek-sîmâ, kaddi ziba, gözü ahu, yüzü hamra,
Olup çün Andelîb şeyda, gül-i handanına yetse.

[1] şebhûn: gece baskını